“Ang butihing Pinoy ay ngiti ng Diyos sa lupa.”

IgCo 100% Natural Colostrum Skim Milk

IgCo 100% Natural Colostrum Skim Milk
Experience the health benefits! Now available in the Philippines

Disyembre 2009

Tema ng Mensahe para sa World Day of Prayer for Peace: Protecting Creation. Tuwing 1 Enero ipinagdiriwang din natin bukod sa Bagong Taon at “Kapiyestahan ni Maria bilang Ina ng Diyos”, ang “World Day of Prayer for Peace”. Laging may special message ang Papa para sa mga lider at diplomats ng lahat ng bansa. Kay ganda ng itinerary ng bawat taon kung uugatin sa kanilang mga pamagat: Nang 2006 ang pamagat ng World Day of Peace Message ay: “In Truth, Peace”; nang 2007 ay “The Human Person, the Heart of Peace”; nang 2008 ay: “The Human Family, a Community of Peace”; Nang isang taon ay: “Fighting Poverty to Build Peace”. at ngayon namang 2010 ay: “If You Want to Build Peace, Protect Creation”.

Tama nga naman ang sinabi ng Papa bago dumating ang Pasko: Ang kwento ng sabsaban sa belen ay hindi isang pabula o kathang-isip na para sa mga bata lamang. Ang pagkakatawang-tao ng Salita ay kasagutan sa human condition na nangangailangan ng kapayapaan. Ang kwento ng Pasko ay bahagi ng “Peace Plan”. Laan ito para sagipin ang daigdig hindi lang sa pamamagitan nina Jesus, Jose at Maria kundi sa pamamagitan rin ng mga yagit na mga pastol. Walang paboritismo ang Diyos sa pagpili ng mga tauhan na sasagip sa human condition. Syanga naman.

Bakit Mainit ang Ulo ng mga Toro sa Bagong Taon. Tradisyon sa Italya, ganon din sa ibang bansa, na sa paghahati ng taon ay itinatapon sa labas ng bahay ang mga lumang furnitures at iba pang gamit nila. At marami dito ay mukha pa ring bago. Tiba-tiba naman yung ibang walang pambili dahil arimunan din. He he he he. Marami ding mga toro ang maiinit ang ulo kapag Bagong Taon dahil maraming nagsusuot ng kulay pula. Syempre, dito sa Pinas, alam na natin na kaya tayo’y nagpapaputok, ayon na rin sa mga kababayan nating Chinese, ay para bugawin ang lahat ng uri ng malas. At marami sa malas na ito ay mga donation ng Dyablo. Dito naman sa Pinas ang namumula ay hindi lang mga t-shirts kundi pati mga budget at bulsa. Pero okey lang yun kung mga essentials naman ang binili at mga essential na tao sa likod ng essential na dahilan ang mga napagbigyan. Syanga naman.

Background Investigation kay Jesus. Katulad ng mga Pinoy, natutuwa ang mga Hudiyo na makasama sa record ng kanilang family tree ang mga sikat na ninuno. Pero nang isulat ni San Lukas ang family tree ni Jesus, sinadyang inilagay ang ngalan ng mga babae, gaya nina Tamar, Rahab, Ruth at Bathsheba, kahit ang uso noon ay pulos mga lalaki lang ang dapat nasa talaan. Hindi lang sila mga babae kundi mga banyaga at ang iba ay hindi kapuri-puri ang curriculum vitae dahil sa kanilang “talanding kahapon”. Kasama sa family tree din ay si Haring David na naging mamamatay-tao at mang-aagaw ng asawa. Samakatwid, para kay San Lukas, ang family tree ni Jesus ay kasaysayan ng awa at patawad ng Diyos, ng pagkilala sa dignidad ng kababaihan, ng pagkilos ng Diyos kahit sa mga dry moment ng buhay at sa katapatan ng Diyos sa pangako niya simula pa kay Abraham. Sa diwa nito, sa Paskong darating, sundin natin ang payo ni San Agustin: “Ipagkatiwala ang nakalipas sa awa ng Diyos; ang ngayon sa pag-ibig Niya; at ang bukas sa Kanyang Providence .” Syanga naman.

Dahil sa Dalawang Buntis. Ang Magnificat ay ang awit ng papuri ni Maria sa Diyos. Sagot ito sa mga tinuran ni Isabel nang bisitahin siya ni Maria. Ito ang buod ng personal niyang karanasan sa Diyos na tapat sa Kanyang pangako.

Makikita sa awiting Magnificat na si Maria ay hindi basta-basta typical cute housewife, kundi isang lider. Nasasalamin sa awitin na tipo rebolusyonaryo ang conviction niya. Nagtuturo ito sa mga dukha na maging matibay at magkaisa. Masasabing “Propeta siya ng mga dukha”. Alam ba ninyo na nang panahon ng rebolusyon, dinadasal ng mga taga El Salvador ang Magnificat bilang isang “anting” patungo sa liberasyon? Hindi lang ito awitin ni Maria kundi ng buong Simbahan. Kaya nga bahagi ang Margnificat ng Panalanging pang takipsilim. Ang bokasyon ni Maria ay ating bokasyon. Mababakas sa Magnificat na para kay Maria ang pananampalataya ay higit pa sa paniniwala sa isang credo o set of beliefs. Hindi ito isang baston ng diwata o abracadabra. Bagkus, ang pananampalataya ay isang pagtatalaga ng sarili sa katotohanan, katarungan, pag-ibig at awa ng Diyos.

Ipinakita rin ng Magnificat na ang kasaysayan ng daigdig ay binago hindi lang sa pamamagitan ng mga bayaning presidente at mga general kundi ng dalawang buntis. Syanga naman.

Christmas Text. Nang araw ng Pasko, nakatanggap ako ng mainit na pagbati mula sa mag-asawang Regina Matias at Manny mula New Jersey . Heto ang aking sagot: “Merry Christmas din sa inyo dyan. Wala ditong snow, di tulad diyan. Pero sa SM at Robinsons ay merong mga maliliit na stage sa corridor ng mga pictures ng snow. Maraming mga nagpo-posing-posing. Akala yata ay napakasarap ng 18 inches na snow. Ha ha ha ha ha. Okey naman dito. Nakaka-awa nga lang ang mga nagsilikas sa Albay dahil sa Mayon volcano. Pero sa tantya ko, mas maraming Pinoy ang nagsilikas patungong abroad dahil sa pamumuno ninaalam nyo na.” Syanga naman.

Tarpaulin Age. Nang idaos ang “Days in the Diocese”, nang bumisita ang ilan daang mga kinatawan ng Asian Youth Day 2009 sa Lipa, nag-anunsyo ang Commission on Youth sa pamamagitan ng tarpaulin. Naku po, nang gumala ako para tingnan ang kanilang posters, naging dwende ito at di mapansin sa dami ng tarpaulin. Merong mga posters na nag-aanyayang magpa-register sa darating na halalan, pero mas malaki pa ang mukha kaysa mensahe. Merong poster ng samut-saring patalastas ng business establishments. Bukod pa ang tarpaulin ng mga nakapasa sa Board o ng bagong attorney o doktor. Palakihan ng tarpaulin. Nawalan na tuloy ng negosyo ang mga magaling mag-drawing at mag-lettering sa katsa. Lahat ay utang ngayon sa digital technology. Hmmmmm… ano naman kaya ang kasunod ng tarpaulin age? Abangan sa 2010. Syanga naman.

The Hero Within. Nagtataka ako kung bakit parang nahihipan na ng hangin ngayon ang mga tao na huwag maging involved sa social issues. Parang bihira na ang interesado na matuklasan ang “the hero within”. Kasi siguro, kapag pumasyal sila sa SM ay nakakalimutan na nila ang kanilang problema. Kapag nagbabad sila sa computer ay marami silang “realities” na naso-solve. Kaya naman maraming mga bata ngayon ang overweight dahil hindi nagso-socialize at hindi pinapawisan. Kahit panliligaw ay hindi na rin pinaghihirapan dahil dinadaan sa text at sa chat. Nawala na ang challenge na mag-igib ng tubig, magsibak ng kahoy at paglatagan ni Nanay ng banig kapag bumibisita sa Romeo kay Julieta. Medyo di na yata applicable ang sinabi ni Ninoy na “Di ka nag-iisa”. Kung buhay pa siya ngayon, siguro ang sasabihin niya ay ito: “Hoy, Palagi ka na lang nag-iisa”. Syanga naman.

Nobyembre 2009

Separation between Church and State. Sampalataya ako sa prinsipyong ito. Pero hindi ito dapat ma-interpret strictly ayon sa pagka-unawa ng French Revolution o ng pluralismo ng American society. Dapat bigyan ng leeway ang Simbahan ng Pilipinas na pangaralan ang kanyang Catholic constituents. Kaso, napapansin ko sa Pilipinas, ang kalimitang kumakalaban sa Simbahan habang nag-iinvoke ng prinsipyong ito ay ang supporters ng mga politikong corrupt na ayaw mapakialaman ang kanilang mga patron na nangingitlog ng golden eggs. Kakaiba dapat ang aplikasyon ng “separation between Church and State” dito sa Pilipinas dahil higit sa 80 per cent ng mga Pinoy ay Katoliko. Hindi katulad sa Tate na maraming relihiyon at affiliations ang mamamarginalized kapag nagsalita o nagdesisyon ang Simbahan. Dapat ring tandaan, kung gumagabay ang Simbahan sa kanyang mga anak sa panahon ng halalan, kailanman hindi ito laban sa ibang relihiyon kundi laban sa katiwalian ng mga Cesar na nakaupo o nagbabalak umupo na dapat pagsabihan sa labas ng pulpito. Syanga naman.

“Hindi kaya.” Nang bago ko pang naririnig ang expression na “hindi kaya”, hindi ko kaagad ito ma-gets. Kalimitan ay naririnig ko ito sa mga teen-ager habang kausap ang kaharap nang may kaunting paglalambing. Nang lumaon, naintindihan ko rin sa wakas. Ang katumbas pala ng “hindi kaya” sa Batangas ay “Hind naman, eh!” Sa mga mas-Batanguenyo, ang katumbas nito ay ang padag-is na pagsasabi ng, “Hindi naman, ih!” Bagama’t mali sa grammar, mas-maganda nga namang pakinggan ang “hindi kaya” dahil ang “Hindi naman, eh/ih” ay kulang sa lambing. Kailangan nga naman nating mga Batanguenyo ang malalambing na expressions gaya ng “hindi kaya” para hindi naman tayo ma-misinterpret lagi na nag-aaway kahit nagkukwentuhan lang naman. Pero kwidaw, mga kelots, bagay ang expression na ito sa mga chicks lang. Siyanga kaya.

In My Life. Sinabi ni Ate Vi sa isang eksena ng huli niyang film nitong 2009 na pinamagatang, “In My Life”: “Walang time out sa pagiging ina… minsan ikaw na ang center, ikaw pa rin ang guard at ang forward”. Di mo pwedeng sabihin na time out o ayoko na.” Ngayong malapit na ang halalan, marami muli ang mangangako. Marami ang hahalik muli sa mga gusgusing mga sanggol sa harap ng camera. Pero marami din sa kanilang mga genuine ang puso. Alam ko, hindi biro ang maglingkod sa bayan. Halos wala ring time out. Itaguyod natin ang mga good eggs na handang sabukayin ang daigdig ng paglilingkod-bayan. Meron kasing matatamis ang dila kapag nangangampanya pero mas-mabilis pa kaysa mga mananakbo ng Kenya kapag umiiwas sa pananagutan nila kapag nananagana na sa kapangyarihan at sa panggagatas sa bayang api. Syanga naman.

Naglaho na ang malagkit, suman, kalamay-hati, tamales at sumang-gapa. Ito ang napansin ko nang nakaraang Todos los Santos. Kaugalian na raw na ito ang hain sa hapag kainan kapag Undas para magkapit-kapit o maging “united” ang mga kaluluwa na bumubuo ng Katawang Mistiko ni Kristo na nasa langit, purgatoryo at dito sa lupa. At least, kahit ang mesa ng mga kabataan natin ngayon ay galing sa mga McDo, Jollibee, Kenny Rogers, Pizza Hut at nabawasan na ang kanilang pagka-giliw sa mga native na suman, malagkit, etc, nang pumasyal naman ako nang a la una ng madaling araw noong 2 November sa Lipa City Floral Garden, nakita ko na hindi naglalaho ang kanilang pagmamahal sa kanilang mga ka-pamilya at kaibigan. Hindi lang hanggang kamatayan. May nakita akong isang matandang lalaki na bagama’t giniginaw ay nakabaluktot na natutulog sa ibabaw ng puntod at sinasamahan ang kanyang yumaong irog na inihatid niya noon sa altar. Sample lamang iyan sa aking mga nasaksihan. Bilang pagpapakita ng solidarity, ipinagbawal ng PNP sa kaMaynilaan ang pagdadala ng mga maiingay na tape recorders, alak at gamit sa sugal sa mga sementeryo. Ipinatanggal din ang mga sinturon na may malalaking buckles na karaniwang armas kapag may rumble. Lahat ng ito ay upang ipakita ang paggalang sa mga kaluluwa. Di ba isa itong magandang development? Syanga naman.

Nakakapagpatawad ang Diyos at ang tao, pero hindi ang kalikasan. Napakaraming nag-“syanga naman” tungkol sa obligasyon na pangangalagaan ang kalikasan nang dumaan ang bagyong si Ondoy, kasama ang mga pinsan niyang sina Pepeng, Ramil at Santi. Tama nga si Al Gore. Di bokabularyo ng mga bundok, dagat at mga ilog ang “Forgive and Forget”. Kaso, ang mga napapa-“syanga naman” at natututo ng leksyon ay parang yaon lang mga biktima hindi ang mga mastermind at nakinabang sa illegal logging, unwarranted mining, waste disposal, structural development, etc. Ang mga naliwanagan ay parang hindi ang mga politikong nakinabang sa boto ng ini-spoil o misguided na informal settlers. Syanga naman.

Bukod-tangi ang mga pastol. Kahit sa kwentuhan sa mga umpukan, ipinapakita ng mga pastol na sila ay kakaiba. Halimbawa, ang topic ng syetehan ng mga mandaragat ay tungkol sa kung papaano nila ginapi ang mga bagyo at malalaking alon sa karagatan. Ang laman naman ng kwentuhan ng mga magsasaka ay tungkol sa kanilang mga ani at tinubo; ang tungkol sa kanilang baka, kalabaw at tubigan. Ang sundalo naman ay nagkukwento tungkol sa mga sugat niyang natamo sa mga digmaan. Pero kakaiba ang pastol. Ang laman ng kanyang isipan at bukambibig ay ang kanyang mga tupa. Kaya nga di nakakapagtaka, bilang mga pastol, kung ang kwentuhan ng mga magulang sa kanilang kumare at kumpare ay ito: “Itong aking si John …” Sagot naman ng kausap: “Itong aking si Jajah. Itong aking si Cocoy at si James, … ”. Sabi naman ng mga guro: “Itong aking mga iskwela…” Syanga naman.

Saanman o kahit kailan, mayroong krus. Ang krus na ito ay ang ating mga kapansanan o kakulangan. Kung minsan naman ang krus natin ay ang atin mismong talento, korona o good qualities na kinaiinggitan pala ng ibang tao. May papel ang mga krus na ito sa ating paglago. Ito ang good cholesterol ng ating buhay na nagtuturo sa ating tanggapin na si Jesus ang ating Pastol, ang Dakilang Manggagamot. Matuto naman kayong magtiwala at magpapastol sa kanya. Syanga naman.

Mula konsumisyon patungong konsolasyon. Merong batas na napaka-demanding. Ito ay ang batas ng pag-ibig. Sobrang demanding ito na sukdulang walang makakaligtas sa “konsumisyong” dulot nito. It allows of no exceptions. Ang maganda nito, sa pagtupad ng batas ng pag-ibig, parehong ang nagbibigay at ang binibigyan ang nakikinabang o pinagkakalooban ng konsolasyon sa bandang huli. Syanga naman.

Agosto 2009

Ang mga mahalagang “Bakit” at “Sapagkat”

a. Bakit kaya ang mga banal, katulad ni Propeta Elias, ay laging naghihirap? Sapagkat sila ay tunay na regalo ng Diyos sa bayan. Ang kapalaran ng regalo ng Diyos ay ang mag-alay ng sarili, ang maging tinapay din na nagbibigay ng buhay.

b. Bakit mas-madali yatang mamatay ang mga banal? Dahil ba, katulad nina Santa Teresita at Dominic Savio, ay natupad kaagad nila ang kanilang misyon dito sa lupa? Para ba huwag nang mahulog pa ang banal sa kasalanan? Mas-mahaba ba ang buhay ng mga bad eggs para mabigyan sila ng pagkakataon na makapagsisi? O kaya, dahil ba ang mga mabuti ay masyadong good at walang dibdib na pitikin ang ilong o ang tenga ng mga bad eggs? Hahahahaha.

Sa puntong ito, dahil hindi ako Diyos, at wala akong ambisyon na maging Diyos dahil masakit sa ulo ang mag-manage ng mga pasaway, heto ang aking sagot: Pare-pareho lang namang namamatay ang mabuti at makasalanan. Nagkakataon lang na parang mas-mahaba ang buhay ng mga bad eggs dahil marami sa kanila ay mapera at kinaiinipan na ng mga yamot sa kanila. Hahahaha. Siguro din, mas-mahaba ang buhay ng mga bad eggs para dito pa man sa lupa ay mapagdusahan na nila ang impyerno. Hindi naman porke mayaman sila ay masaya talaga sila o mahimbing ang tulog, di ba? Pero ang obserbasyon ko, kung nananatiling tapat sa Diyos ang mga naulila ng mga mabuti, laging may mabuting sumusuloy at blessing sa mga trahedya ng kanilang buhay. “And we know that all things work together for good to those who love God, to those who are the called according to His purpose.” Rom. 8:28

Crash Course tungkol sa Edsa. Tama ang sinabi ni Manuel L. Quezon III: Ang limang araw na burol sa yumaong Presidente Cory Aquino ay naging isang teaching aid o crash course para sa mga kabataan. Sa pamamagitan ng pagsaksi ng mga kaibigan ng pamilyang Aquino, bukod sa mga sinabi ni Kris, napagbalik-aralan ng mga kabataan ang pagbubuwis ng buhay ni Ninoy noong 1983, ang People Power noong 1986, ang ibig sabihin ng “pamilyang nagdadamayan”, ang “pagiging ina na walang-sawang magtiwala sa kabutihan ng anak”, ang “katangian ng tunay na lider” kagaya ng katatagan, tapang, character, integridad at katapatan (honesty). Dahil lumaki ang mga kabataan ngayon na ang kinagisnan ay ang daing ng mga Pinoy dahil sa namamagang “pigsa ng corruption”, ngayon naman ay naranasan na nila kung papaano awitin ang “Bayan Ko” hindi lang commemoratively kundi defiantly laban sa individualismo at laban sa kawalang-pag-asa o cynicism. Naranasan nila sa prusisyon patungong puntod ni “Tita Cory” ang espiritu ng Edsa at ang “Cory magic”. Matapos ang mahabang paglalakbay nina Ninoy at Cory, sumuloy muli ang reverence of the ideals at ang paniniwala sa Pilipino. Inilibing na ang boses ng mga kabataan sa lipunan, si Tita Cory, pero isinilang muli ang espiritu niya sa mga kabataan na maging “regalo” sila mismo ng Diyos para sa mga kababayan. Ipinatikim rin sa atin kung ano ang pwede nating kahinatnan kung tayo’y muling magkakaisa at hindi titigil sa pangangarap para sa Inang Bayan. Syanga naman.

Hindi nila na-gets ang pagpaparami ng tinapay. Paipis-ipis na tumalilis si Jesus papunta sa isang burol nang maramdaman niyang papalapit ang mga tao sa kanya upang gawin siyang kanilang hari. Nalungkot siya dahil hindi naunawaan ng mga Hudiyo ang mensahe ng pagpaparami niya ng tinapay. Inakala kasi nilang ang pagbabago ng Israel ay sa pamamagitan ng pagtatanghal na hari kay Jesus na taga-gawa ng mga milagro. Hindi nila naunawaan na ang pagbabago ng daigdig ay magaganap kung ang milagro ng pagpaparami ng tinapay, kahit ang milagro ng Edsa o ang Cory magic, ay tatambalan ng “paghuhugas ng paa” o paglilingkod sa kapwa. Syanga naman.

“Victory has many fathers. Defeat, always an orphan.” Dahil sa kasabihang ito, nangyari na bukod sa mga taos-pusong nakiramay sa pamilya ng Aquino, marami ding masasabi na naki-“kamag-anak” muli o sumakay sa kasikatan ng yumaong Pangulo. Pare-pareho silang “nagdasal” na maganap muli ang isang milagro kagaya ng sa Edsa. Hindi masamang ulitin muli dito na “walang birtud ang milagro patungo sa pagbabago ng sambahayan ni Juan de la Cruz kung hindi tatambalan ng mga lider ang milagro ng Edsa ng paghuhugas ng mga paa ng kanilang pinaglilingkuran. Hindi sila ibinoto ng taumbayan para magkamali, manggipit o magkasala.” Syanga naman.

Ang milagro ng santo at ng maruming politiko. Napapag-usapan din lamang ang milagro, alam ba ninyo na hindi lamang mga santo ang nakakagawa ng milagro? Pero, kung para sa mga banal, kailangang patunayang gumawa sila ng milagro para maging santo, kabaliktaran naman sa mga unwanted o notorious na politiko. Patay ka oras na magpilit kang mapatunayan ang mga ginawa nilang milagro. Mahirap pating makita ang kanilang milagro sa liwanag dahil tinatakpan nila ito ng belo ng executive privilege. Hahahahaha. Syanga naman.

Ang Diyos na di maabot. Sabi ng kumpare ko, “Napakahirap ipaliwanag ang katahimikan ng Diyos sa malulungkot na bahagi ng ating buhay. Mabuti pa ang aso. Laging tapat ang aso sa iyo. Ipagtatanggol ka pa. Pero ang Diyos, tahimik. Parang may kinikilingan. Tsk-tsk-tsk.” Sabi ko kay Pare ko: “Pare, kailangan munang maunawaan ang Diyos para matutunan mo siyang mahalin.” Sana balang araw, masabi nya sa akin sa muli naming pagkikita: “Syanga naman”.

Tips tungkol sa Panalangin. Kapag nananalangin, kailangan natin ang katahimikan hindi para lang magtanong sa Diyos kundi para makasama natin ang Diyos. Ang panalangin ay hindi laging paghingi. Isa itong pag-aasam ng aking kaluluwa. Isa itong pang-araw-araw na pag-amin ng aking mga kasalanan at paghingi din ng tawad sa mga mabubuting gawa na hindi ko naisakatuparan. Ang kasagutan sa aking dasal ay hindi ang kung ako ay yumaman o gumaling sa karamdaman. Bonus lang ang mga ito. Ang inaasahang bunga ng aking dasal ay yaong pagbabagong-anyo ng aking puso. Syanga naman.

Tungkol sa tukso at kasalanan. Ang kasalanan ay mas malma pa sa pagkakamali ng kombinasyon ng barong at maong bagama’t ngayon ay tanggap na sa Tate ang kombinasyon ng suit at ng rubber shoes. Ang kasalanan ay laging nababalot ng kagandahan. Nagsisimula ito minsan sa pakikisama o pagbabayad ng utang na loob. Sa bandang una, para lang itong anlalawa o sapot na bumabalot sa akin. Sa bandang huli ay di na ako makapiglas dahil ang gumagapos sa akin ay kasing-laki na ng kable. Di na ako makapiglas dahil andoon na ako sa “point of no return”. Ang kasalanan ay laging kaakit-akit sa simula. Subalit nakakapanghilakbot ang kapangitan ng resulta nito matapos na ako’y mahulog na sa bitag ng kasalanan. Ang kasalanan ay maraming pangako. Sasabihin ng dyablo na walang masamang mangyayari sa akin, hindi raw ito mag-iiwan ng peklat oras na ako ay masugatan. Ipapangako ng dyablo na sa kasukdulan, magiging makapangyarihan din ako gaya ng Diyos. Ang kasalanan ay maraming kaibigan. Subalit oras na ako ay mapahamak na, ang sinasabi kong mga kaibigan ay siya mismong sa akin ay mang-iiwan, hahalakhak at maninira. Ang kasalanan, na walang iba kundi ang pagtanggi sa pag-ibig ng Diyos, ay laging may kakambal na kaparusahan, gaya ng sakit sa atay kung ang kinakape ko sa umaga ay quattro cantos o lapad. Ang kasalanan ay hindi lang isang pag-alipusta o pagsira sa batas kundi isang pagsira sa akin mismong kalikasan na kalarawan ng Diyos. Mas madali ang lumayo sa tukso kaysa umahon sa kumunoy ng pagkakasala. Kung may nakita akong parang buntot ng ahas sa bunganga ng isang lungga, hindi ko na kailangan pang hilahin ito para siguraduhin kung ito nga ay ahas na makamandag. Syanga naman.

Marso 2010

Below 75 ang grade. Mapapakinig na naman sa ere ng “bayang sinilangan” ang nostalgic graduation march ngayong Marso at Hunyo. May mga pararangalan muling mga valedictorian, salutatorian at honorable mention. Sa kabilang banda, meron namang mga mag-aaral na sa puso ng mga kaiskwela nila ay mga valedictorian sa pakikisama, kasipagan at kabaitan. Kaso, pag-uwi naman sa bahay ay hindi man lang makapasang-awa sa sipag, pagbabait at pakikitungo sa mga magulang, kapatid at katulong. Daig pa ang mabangis na tigrrrrrrrrrre, leon o dambuhala kapag nasa bahay. Hindi maasahan sa anumang gawaing-bahay o anumang responsableng pagkukusa dahil laging busy sa pagpapahinga. Kapag dumadabo at sinusumpong ay parang bulkan. Pero napakabuti ng Diyos. Nagpapadala siya lagi ng sugo upang ang mga kabataang ito ay magbagong-loob. Meron kasing iba na parang leon na nangangailangan lang ng isang Propeta na makakabunot ng tinik sa kanilang talampakan (paw). Syanga naman.

“Dear John”. Ang sineng ito ang tumalo sa “Avatar” matapos ng pitong weekend na pagiging hari ng takilya sa Estados Unidos. Ang ibig sabihin pala ng “Dear John” ay “isang sulat ng isang babae sa kanyang boyfriend na nagsasabing meron na siyang iba. Dinadaan ito ng babae sa sulat dahil natatakot o nangangambang sabihin niya ito sa boyfriend nang personal o kahit sa telepono man lamang.” Kapag baliktad naman ang pangyayari, kung ang lalaki ang nagkameron na ng iba, ang tawag sa sulat na ito ay “Dear Jane”.

Hindi ako nakatulog sa sineng ito. Atubili akong manood nang una dahil inakala kong pulos bakbakan na naman ito at sobra ang kasinungalingan tungkol sa Iraq . Pero puno pala ito ng aral tungkol sa pagmamahal sa bansa, pagiging maginoo, pagbabago, katapatan sa pag-ibig para sa magulang at para sa magsing-irog. Kung panonoorin ninyo ito, isa itong psychological injection, isang inspirasyon, upang maiayos ang buhay na kalat at pag-ibig na walang direksyon, ang buhay na “okey lang” at ang buhay na “wala lang”. Syanga naman.

Daigdig ng “ sana ”. Sa ating pag-iisa, sa ating pagninilay o pagdarasal ngayong Kuwaresma ay mayroong mga bagay na mahirap lulunin. Ito ay ang mga dahong nalagas sa ating kahapon na sa bandang huli ay bahagi ng ating purification. “Sana ay doctor na ako”; “ Sana ay si ganito ang asawa ko”; “ Sana ay milyonaryo na ako … sana … sana…”. Kung hindi maganda ang mangarap nang gising, hindi rin makakatulong ang magpakalunod o magpakabaon sa kahapon. Ang mangarap nang gising ay karaniwang tukso sa mga kabataan. Ang magpakabaon sa kahapon ay tukso sa mga mahaba na ang nakalipas. Syanga naman.

“Kahapon Lamang.” Ang masakit sa sugat ng kahapon ay hindi ang kabiguang bunga ng pagkakamali. Ang nagpapahapdi sa sugat na ito ay ang pabalik-balik na ala-ala na kung kailan malapit ka na sa finish line ay saka ka pa nadapa. Kung kailan maaabot mo na ang matamis na ubas ay saka ka pa nalaglag. Ang masakit ay hindi yaong sugat na sa bandang huli ay gumagaling din naman. Ang masakit ay ang naiwang peklat nito na hindi mapawi-pawi. Hindi lang pala ang kasalanan ng iba ang dapat mong patawarin. Pati sarili mo ay dapat mong patawarin upang mapawi ang hapdi ng sugat ng kahapong ito. Ito ang estado na hindi ka na alipin at bilanggo ng nakalipas. Lingkod ka na ng Panginoon, ng dakilang Manggagamot ng ating memorya at ng ating kasalukuyan. Siya ang Panginoon ang mapapagkatiwalaang arkitekto ng ating hinaharap. Syanga naman.

“May Bukas Pa. Ang doktor ng medesina ay nakakapagpagaling kahit hindi niya danasin ang karamdaman. Ang “doktor ng buhay” ay nakakapagpagaling sa pamamagitan ng kanyang pinagdaanan. Ang diploma niya ay “lessons learned” at “best experiences”. Ito ang isa sa mga hamon ng centennial anniversary ng Arsidiyosesis ng Lipa. Syanga naman.

“Sour grapes!” Ito ang pakonsolasyon sa sarili ng isang bigo kapag nakakakita ng “mabungang puno ng ubas” ng kapitbahay. Dahil hindi kanya ang ubas, ipinagtatanggol ang sarili at sinasabi: “Di na baleng hidni magkameron ng ganyang ubas; maasim naman iyan, eh!” Pero sa totoo lang alam niya na matamis talaga ang mga ito. Ang “sour grapes” ay karaniwang expression ng mga Amerikano. Sa mga Italyano, kung hindi nila nakamtan ang kanilang inasam, “pinapapangyari” nila ito at least sa isipan sa pagiging isang “makata” o “philosopher”. Syanga naman.

Servant Leader. Ito ang pangarap ng Simbahan ngayong eleksyon: na ang lumabas ay ang tunay na servant leader. Dahil dito, hindi lang ilang congressmen at senador ang nagpapakababa at ngayon ay umuwi sa kanilang probinsya para doon ay makapaglingkod bilang mayor. At dahil sila nga ay makabayan, ang kanila naming mga anak at apo ang siyang pinatatakbo bilang congressmen at senador. Kay dakila. Ha ha ha ha ha. Nakakahabag na ang bansa sa daming nagnanais na maging servant leader. Mabuti na lang, hindi “servant leader” ang ginagamit ng Papa bilang paglalarawan ng kanyang paglilingkod. Ang isa sa mga tawag niya sa kanyang sarili ay “Servant of the Servants of God”. Syanga naman.

Gayahin ang dapat tularan. Napakahusay ng Pinoy na gumaya sa mga anak ni Uncle Sam tungkol sa maraming bagay: Ang purselas sa paa; sinsing sa ilong; hikaw sa pusod; buhok na parang palong ng tandang; aspili sa dila; awit na tula; big brother na malimit hubad at seksi, etc. Pero ang hindi matulad-tularan ng mga Pinoy ay ang mga Partido na may kanya-kanyang distinct na linya o ideolohiya kagaya ng pagkakaiba ng Republican at Democrat.

Sa lupa nating sinilangan, halos lahat na partido ay parang ala-“fruit salad”. Merong sumasapi sa partido kung saan pwede sila mananalo. Kaya naman naguguluhan ang mga tao. Tinatamad nang mag-isip. Ang iba ay umaasa na lang sa endorsement ng mga artista. Ganon din, sa kung sino ang makakapagbigay ng bola at uniporme sa liga ng basketbol, bigas at ng semento at bakal. Kung meron lang mga “ninong sa patay”, siguro pati mga kandidato ay mahihila na maging sponsor para sa mga yumao. Sorry po. Biro lang po. Syanga naman.

May 2009

Pahiram na Kaligayahan. Salamat kay Kuya Manny Pacquiao. Pinahiram niya ang mga Pinoy ng kahit ilang sandali ng kaligayahan dahil sa kanyang pagwawagi laban kay Ricky Hatton noong Linggo, ika-3 ng Mayo 2009. Ipinatikim niya muli ang saya, kagaya ng sa Edsa 1 noong 1986. Saya na dulot ng pagkakaisa. Dahil sa pambansang kamao merong mga MNLF noong ika-3 ng Mayo na nakipanood sa "pay per view" sa loob ng kubol ng mga Marines. Walang naganap na krimen sa mga oras na yaon sa buong kapuluan. Naging isa itong injection ng pag-asa at self-esteem sa pagiging Pinoy. Sa tingin ko, ang ipinagbunyi ng mga Pinoy ay hindi lang ang pagkapanalo ni Kuya Manny kundi ang kanyang pagiging maginoo, maka-Diyos at mababang-loob sa kabila ng kanyang pagiging kampeon. Syanga naman.

An Inconvenient Truth. Sinabi ni Al Gore: Ilagay mo ang palaka sa isang palayok ng kumukulong tubig at maglululundag ito nang katakut-takot para makatakas. Ilagay mo naman ang pareho ding palaka sa isang pitsel ng tubig. Dahan-dahan mo itong pakuluan. Mananatiling "sitting pretty" ang palaka hanggang sa ito ay maging exquisite na frog's legs. Dahil dito, sinabi ng isang kolumnista ng Philippine Daily Inquirer: "Kung paano unti-unting nawawasak ang kapaligiran sa ating planeta, ganito rin ang nangyayaring pagwasak sa ating bansa sa pamamagitan ng politika. Subukan mong ideklara ng Pangulo ang Martial Law at napakaraming Pinoy ang maglululundag nang katakut-takot sa galit! Pero walang Pinoy na magpoprotesta kung ang magiging style ng pagsira ng bansa ay sa pamamagitan ng pagpapatalsik ng mga elementong mabuti at pag-upa sa serbisyo ng mga bugok na itlog na magpapaganap ng disenyong inakda ng "panginoon ng kadiliman". Parurusahan niya ang mga desenteng tao sa isang banda at papabuyaan naman niya ang mga bulok sa kabilang banda. Hindi natin mapapansin na tayo pala ay isa nang frog's legs". Dahil rin dito, hindi kataka-taka na makapagbiro ang marami at sabihing ang isa pang kahulugan ng PMA ay "Philippine Malacañang Academy". "Very inconvenient truth to hear." Syanga naman.

Guilty for not using common sense. Maraming nakikiusap kay Kuya Pacman (Manny Pacquiao) na huwag nang pasukin ang politika. Pakiusap ito na may halong matibay na malasakit. Hindi nila maatim na ang "bayaning" kanilang ipinagbubunyi ngayon ay kanilang isusumpa bukas. Pakiusap ito na nagbababala sa kanya. Hindi nila maatim at malubos maisip na balang araw, kung hindi siya magiging maingat sa mga jabs, left hook, right hook at uppercut ng mga bad eggs sa politika, pwede siyang maakusahan ng "guilty by association" o ng "guilty for not using common sense". Syanga naman.

Bravo, Mary Ann Glendon! Isa siyang katolikang Professor sa Harvard. Mas naging tanyag ang pangalan niya nang pamunuan niya ang delegasyon ng Holy See sa 1995 World Conference on Women sa Beijing - tungkol sa pagtatanggol sa dignidad at karapatan ng mga kababaihan. Napaka-makasaysayan ang conference na ito dahil dito, sa pamumuno ng Holy See, nahadlangan ang maitim na balak ng maraming bansa, international agencies, mga organisasyon at pharmaceutical companies na isama sa "reproductive health" ang abortion. At hanggang ngayon ay hindi pa nababago ang pagkaunawang ito. Nang lumaon, noong 2004, si Mary Ann Glendon, kahit hindi isang Obispo, ay ginawa ng Vatican na maging Presidente ng Pontifical Academy of Sciences. Sinabi ni Glendon, "Kalungkot-lungkot na ilang beses nang nangyari na ginamit lang ang relihiyon sa mundo ng politika". Idinugtong pa niya, "Kaya naman, ang dahilan kung bakit hindi magkasundo ang iba't-ibang relihiyon ay sapagkat ang diyalogo ay nilalahukan ng mga tao na ang buhay ay hindi naman talaga naka-ugat sa kanilang pananampalataya." Kinailangang bitiwan ni Gng. Glendon ang posisyong ito noong 29 Pebrero 2008 pagkalipas ng ilang taon dahil tinawag naman siya ni Pangulong Bush na maging Ambassador ng Estados Unidos para sa Holy See.

Ang problema ay ito: Kamakailan, inimbitahan si Presidente Obama ng sikat na pamantasang Notre Dame, sa ilalim ng pangangalaga ng Holy Cross Fathers, para magsalita sa kanilang Commencement Exercises sa ika-17 ng Mayo 2009. Ang tradisyonal na pinapapagsalita rito ay yaong mga personalidad na nagpakita ng gilas at giting bilang mga katoliko. Higit pa rito, kasali sa programa na bigyan si Obama ng honorary degree ng Notre Dame. Naging controversial ito dahil simula nang umupo si Presidente Obama ay marami na siyang mga inaprubahang bills na laban sa buhay ng tao gaya ng abortion at embryonic stem cell research. Sa katunayan, 46 na Obispo ng Tate ang nagprotesta laban sa pag-aanyayang ito ni Fr. Jenkins, pangulo ng pamantasan, kay Pres. Obama.

Kaso, inimbitahan rin si Mary Ann Glendon na tumanggap ng "Laetare Medal" sa nasabing commencement exercises. Ito ang pinakamataas na award para sa isang katoliko na ibinibigay ng pamantasan simula pa nang 1883. Ang nakaukit sa medalya ay ito: "Truth is mighty, and it shall prevail". Bilang katugunan, tinanggihan ni Mary Ann Glendon ang nasabing medalya. Subukan ninyong tunghayan sa "Zenit" o sa "Google" ang sulat ni Ms. Glendon kay Fr. Jenkins. Masasabi ninyong, "Bravo! Bravo! Bagay na bagay sa iyo ang pangalang 'Mary Ann'! Buwan pa naman ng Mayo, buwan ni Maria, nang mangyari itong pagsaksi mo sa katotohanan." Syanga naman.

Pagdalaw ni Pope Benedict sa Holy Land . Ito ay mula ika-8 hanggang sa ika-15 ng buwang ito ng Mayo. Sa loob ng walong araw dadaan siya sa Jordan, Bethlehem , Jerusalem at Palestinian Territories para bisitahin lalo't higit ang mga Kristiyano doon na dahil sa krisis ng kapayapaan at dialogo ay unti-unti nang nagsisilikas (exodus). Wika nga ng yumaong Papa Paulo VI, "Kung mauubos ang mga Kristyano roon, manganganib na ang lahat ng ito ay magmimistulang isa na lang museum." Inaasahan din na bibigyan ng pansin ng Papa ang memorya ng holocaust (organisadong pagpaslang sa mga Hudiyo). Ipapaala-ala rin ng Papa na ang solusyon sa suliranin sa lupa, tubig at sa mga lugal na banal ay hindi sa pamamagitan ng dahas at terorismo kundi sa daan ng diyalogo, kapayapaan, pag-asa at pagtitiwala sa isa't-isa. Napakahalaga ng mga solusyong ito dahil sa mga taong nagkakaunawaan at nagmamalasakit sa isa't-isa, di mangyayari na ang interview sa Papa ay lagi na lang taken out of context. Syanga naman.


Easter Sunday 2009


Easter is the most joyful feast of the entire Church year. In fact you should feel as happy today, if not happier, than what you felt last 25 December. Actually, our lay ministers and choir made careful preparations to have a meaningful celebration with you. They tried to make a faithful dramatization of the life of Christ showing the transition from Passion and Death to the Resurrection.

Thus, how you feel this Easter morning depends a lot on how you spent the Holy Week. If the Holy Week was just one big vacation, then not much has changed, and life goes on pretty much the same. In so far as we allow God to speak to us and mold us, we grow. If we really "got into" prayerful reflection on Scripture, confession, fasting and real effort to loving closeness with Jesus, then our Easter joy is going to last longer than one day.

Alay-Kapwa should have been part of your Lent. I wish to narrate to you an Easter parable indirectly related to "Alay-Kapwa":

ANECDOTE. There was a certain father who was in a foul mood. Since he was not able to spend the Holy Thursday and Good Friday celebrations with his family, he planned to compensate for those absences by attending the Easter Liturgy with his wife and three children. Sunday worship with his family was special for him. He believed that the family that worships together stays together. But he was the new manager of a fast-food restaurant. The owner, anticipating a large crowd, ordered him to work Easter Sunday.

He had no choice. Furthermore, he needed the manager's job badly. His children required a lot of food and clothing. He swallowed his disappointment. However, the manager had to concede his employer was correct. The people looking for Easter Sunday breakfast were double the usual number.

Before noon he found himself tired. From the crowds coming in the front door, he saw no relief. He felt guilty getting bad-tempered with several customers. They had grown impatient at the long wait. He sensed too that his anger arose from his envy that they were free and he was not. Some of them had their children clutching their precious Easter bunnies.

The young man, who was next in line, was wearing a gold cross around his neck. He politely said to the manager, "Two orders of scrambled eggs please with a double order of bacon and sausage, whole wheat toast, two fresh orange juices, two large coffees." Then he said, "Please put each breakfast on a separate tray, but give me the check for both."

The manager assembled the breakfast order for the pleasant man. He presented the trays to him. The manager gave the change to him. At that point, the fellow, dressed in workingman's clothes, said, "Please give the change and the second tray to the man behind me." Then he disappeared into the large crowd. It was the last he saw of him.

The manager saw the man behind his last customer. He was dressed in old clothing, needed a shave, and was carrying what appeared to be his belongings. They were spilling over from two shopping bags. He looked exhausted. He appeared as though he would be lucky to have the few coins needed for a senior coffee. The manager gave the surprised man the second heaping tray and the change. He smiled at him. It was his first genuine smile that morning. He whispered to the beggar that his benefactor was the fellow who had just preceded him.

The old man looked confused but delighted. His Easter Sunday had been made. For this beggar, the Christ had indeed risen. The good news was very good. He would have a good breakfast. He was tempted to shout ALLELUIA. The manager recalled the line someone had recently spoken to him: "I can't save the world, but I can send a poor man something to eat." The resurrected Jesus had come to that fast-food shop in the person of the young truck driver. He was driving an eighteen wheeler. He too was away from his family on Easter.

The manager realized the driver had touched not only the hungry old man down on his luck but also himself. He had transformed his shop into a cathedral. The work day passed quickly after that. He mused on the aphorism that while it is not easy to become an Easter Christian, it sure is easy to start.

When he got home tired that night, after passing by the Cathedral for the late 7pm Mass, his three year old embraced him and shouted, "Daddy, daddy, we saw the Easter Jesus in church." As he picked up the child, he kissed her warmly. Then he whispered to her with a large smile, "I saw Him too, Mary Grace."

As he got down on his knees for his night prayers, he thanked the risen Jesus for sending both men into his shop that Easter Sunday. For a fleeting moment, he wondered whether the poor man had been the resurrected Jesus Himself. But he dismissed that notion as much too grandiose.

But was it? After all, is there not a story that the thirteenth century Francis of Assisi once had been asked for a coin by a beggar? Francis was coming from Easter services. He embraced the beggar warmly, called him "my brother," and gave him several coins. As Francis left the poor man, he turned back to wave. He saw Jesus Himself standing where the beggar had stood. He waved at Francis with a smile. There was a huge bleeding wound in His hand.

Well, I suspect that some of you would say: "Si Monsignor naman, gumagamit pa ng 'story-telling (a lie)' sa kanyang homily." Kung kathang-isip man, lalo't higit ang unang kwento ko tungkol sa manager ng fastfood, I am sure stories of that sort happened this week among you, my dear friends. Jesus was risen in and through you.

At kung gusto talaga ninyong humabol pa ngayong araw na ito, para maging maganda talaga ang Holy Week lalo na ang Muling Pagkabuhay, let's work on the following questions:

Are there bad habits we need to put to death?

Are there relationships we need to mend?

Are there responsibilities we should face?

Are there duties we need to accomplish?

Are there new horizons we need to explore?

Let us all be living witnesses to Christ's Resurrection.

DO NOT BE AFRAID, as the late Pope John Paul II would always say, quoting what the Resurrected Christ used to say during his post-Resurrection apparitions. Do not be afraid to love.

Marso 2009

1. Napapag-usapan lang. Ano kaya at naaksidente kayo, pero hwag sanang mangyari. Bagay lang at napapag-usapan. Tapos, sa aksidenteng yaon, nagtamo kayo ng kaunting sugat. Tanong: Ano kaya ang una ninyong gagawin? Alam nyo, pwedeng mangyari na sa isa sa mga mambabasa ng "Syanga Naman" na ang una niyang isi-secure ay ang kanyang cell phone. Bakit? Kasi, kapag nabasa ni Misis ang text messages nito, magiging dahilan ito ng kamatayan ng puso nilang dalawa. Ha ha ha ha ha. Syanga Naman.

2. Ang cell phone, salamin ng ating pagkatao. Totoong-totoo ito sa ating Bayan. Ipinapakita ng text messages nito ang ating kabanalan o ang ating mga attachments na magandang pagnilayan ngayong Kuwaresma para maituwid. Ipinapakita rin nito ang ating mga priorities; kahit yaong tendency na maging maluwag sa paggastos sa mga texts, gaya ng "Mmmmwah!", na hindi naman napaka-essential at yaong tendency na maging maganit sa pagdukot ng pisu-piso sa mga proyektong maka-bayan, gaya ng "Pondong Batangan" na ayon kay Fr. Manny Guazon ay napakarami nang mag-aaral na mahihirap ang natutulungan.

3. Ang bangungot ng kawalan ng ebidensya. Sa cell phone ay pwede ring masalamin hindi lang ang ating sarili kundi ang ating Bansa, lalo na ang sub-culture na gumagapang sa katauhan ng mga nanunungkulan: ito ay ang sub-culture na maging maganda ang imahen sa panlabas at mapagtakpan ang mga gawaing makakasira ng panlabas na imahen. Kahit maliwanag pa sa sikat ng araw ang nakita ng mga saksi, sila pang mga saksi ang laging talo dahil wala silang ebidensya. Syanga Naman.

4. Transfiguration resolution. Nang ikalawang Linggo ng Kwaresma, nang ang ebanghelyo ay tungkol sa Transfiguration, nasabi ni Fr. Orbos sa TV Mass na kailangan ng ating Bansa ang "Transfor-Nation" at "Transfigu-Nation". Oo nga naman. Syanga Naman.

5. Paala-ala ni Santo Tomas de Aquino. Napakarami sa atin ngayon ang sugatan financially, morally at spiritually. At kahit alam nating "ang tunay na nagmamahal ay nag-aalay" nahihirapan tayong maka-move on. Nalalanta tayo. Maganda, at this point, na mapaalalahanan tayo ni Sto. Tomas de Aquino tungkol sa "tatlong bagay ng kinakailangan nating malaman para maligtas o kaya para maramdaman ang langit dito pa man sa lupa".

Una, "know what we ought to believe". Sapagkat kung malinaw sa atin kung ano at Sino ang dapat nating sampalatayanan hindi tayo mapipigilang mangarap. Malakas ang ating pag-asa. Kagaya ni Amang Abraham, magagawa nating tupdin ang utos ng Diyos kahit masakit itong isagawa sapagkat malinaw sa ating di Siya lumilimot sa Kanyang mga pangako. Syanga naman.

Pangalawa, "know what we ought to desire". Sapagkat kung malinaw sa atin kung ano ang dapat nating gustuhin kaya nating kitlin mula sa ugat ang dahilan ng ating kasakiman, hindi lang sa "moderation ng ating greed". Kaya nating mag-alay dahil tayo'y nagmamahal. Hindi natin pagbibintangan ang pera bilang ugat ng kasamaan dahil batid nating ang pusong sakim ang ugat ng kasalanan. Kapag malinaw sa atin kung ano ang dapat nating gustuhin, malinaw din sa atin na "ang kabanalan ay hindi necessarily ang maging mahirap financially". Malinaw din sa atin na kaya tayo nabubuhay ay hindi upang magdusa kundi upang magmahal. At bahagi ng pagmamahal na ito ang pag-aalay. Sinabi nga ng Panginoon na "Sinuman ang gustong maging aking alagad, buhatin niya ang aking krus at sumunod sa akin." Syanga Naman.

At pangatlo, "know what we ought to do". Kapag malinaw sa ating puso at isipan kung ano ang dapat nating gawin, kaya nating maging magiting. Nakakatayo tayo kahat ilang beses tayong madapa. Alam nating isang chapter lamang ito sa ating buhay, isang tuldok sa kasaysayan ng kaligtasan. Alam nating instrumento lang tayo. Di hinihingi ng Diyos na maging tagumpay sa ating misyon. Malinaw sa ating misyon na ang Diyos ang Panginoon ng Kasaysayan ng Kaligtasan. Hindi tayo! Ang hinahanap Niya ay maialay natin ang "the best" ng ating makakaya. Nakakaya nating maging kakaiba dahil "To be a Christian is to be different". Kaya nating makagawa ng mabuti na di na naghahangad pang ipaskel ang pangalan sa mga gusali, lathalain at sa mga sasakyan. Ang paglilingkod ay bunga ng pagmamalasakit at naglalayong maipastol ang mga sugatang tupa upang pagalingin ng Dakilang Pastol. Hindi mo nilalayon na matulungan ang kapatid upang sa gitna ng kanyang kahinaan (vulnerability) ay sagpangin upang pakinabangan at angkinin para sa sariling kapakanan. Syanga Naman.

Kapag malinaw sa atin ang tatlong paala-alang ito ni Santo Tomas de Aquino, makakaya nating sundin ang halimbawa ni Abraham. At tuwinang merong magiging "kakaiba" bilang Kristyano dahil hindi siya sumusukong "mangarap", tuwing may magtiwala sa Diyos at "mag-aalay" ng buhay, maraming mga nawawalan na ng pag-asa ang mabubuhayan ng loob. Bakit? Sapagkat sa tagpong ito maririnig mula sa langit ang sinabi ng Diyos Ama sa unang Transfiguration: "Narito ang aking anak na lubos kong kinalulugdan. Sundin ninyo siya …"

6. Si Kristo, tunay na Alay-Kapwa. Kinahabagan Niya tayo hindi lang kahit (in spite of) tayo makasalanan kundi sapagkat tayo ay makasalanan. Hindi lang kamay ang kanyang iniabot. Siya mismo ang dumating upang tayo ay tubusin. Dahil dito, sa pagnanais na matularan Siya, napakagandang pagnilayan ang awitin ng Alay- Kapwa na nagsasabing: "Mag-utos ka, Panginoon ko. Dagling tatalima ako …" Syanga Naman.

7. Yeheeey, bakasyon na naman! Dahil malapit na naman ang bakasyon, magandang mabanggit yaong "question and answer session" ng mga pari ng Diyosesis ng Roma kay Pope Benedict XVI nitong nakaraang Marso 2009. Tungkol ito sa pastoral care ng mga kabataan. Nasabi doon na hindi sapat na basta na lang mapuno ang kumbento o ang parokya ng mga grupo ng kabataan na nagpapalipas ng panahon na hindi nag-aaral o hindi nagtatanong ng mga tamang katanungan na makakapagbukas sa kanila ng religious meaning, laan upang maging gabay nila sa paglilingkod sa kapwa. Ang kumbento ay hindi dapat magsilbing refuge lamang ng mga batang tumatakas sa bahay. Ngayong bakasyon, maganda na matuto silang makisama, maging lider at maging mga taga-sunod at lalo't higit, ang magkaroon sila ng kultura ng tunay na mananampalataya.

Kaalinsabay nito, inirekomenda ni Pope Benedict para naman sa mga kabataang-pari, bilang pastol na rin ng mga kabataan, maganda na silang junior clergy ay bigyan ng three-year term bilang assistant pastor para magkaroon sila ng sapat na exposure sa iba't-ibang kultura at sitwasyon ng bawat parokya. Syanga Naman.